'Zmiany należy wprowadzać, zaczynając od siebie.'

Książki z BookTour'u to zawsze niewiadoma. Przynajmniej dla mnie, bo przeważnie decyduję się na autorów, których nie znam, z wydawnictw, z którymi do tej pory nie miałam do czynienia. Zdarzały mi się rozczarowania i średniaki, ale nie poddawałam się i na kolejne propozycje udziału w takich zabawach reaguje optymistycznie, mimo, że czasu na lekturę wcale nie ma na studiach tak dużo. Czemu więc to robię? Odpowiedź znajdziecie w 'Bluszczu' Anny H. Niemczynow. 

'Nigdy nie wiemy, jak ogromny wpływ na nasze losy mają słowa wpajane nam przez najbliższych. Czasami wydaje nam się, że podejmujemy decyzje samodzielnie, że jesteśmy samodzielnie myślącymi jednostkami, jednak naszymi myślami często sterują ludzie nam najbliżsi. Robią to, rzecz jasna, w imię naszego dobra, nie mając najmniejszego pojęcia, że czynią nam krzywdę.'

Julita powinna zostać aktorką. Od lat przybiera rolę szczęśliwej matki, żony, kiedyś jeszcze  kochanki. Mimo męża, który wiecznie ją krytykuje i dzieci, mających swoje światy, stara się ze wszystkich sił trzymać rodzinę razem. Wierzy, że teraz przeżywają po prostu słaby, przejściowy okres. 

Elżbieta jest cenioną lekarką. W życiu zawodowym i wewnętrznym osiągnęła naprawdę wiele. Są jednak takie aspekty życia, które nie dają jej odczuwać prawdziwego szczęścia, choć stara się udawać, że tak właśnie jest. Mimo, że z Julitą są przyjaciółkami od najmłodszych lat, to niektóre tajemnice ciężko będzie wyznać. Przyszła jednak pora, by obie zmierzyły się ze swoimi lękami i zawalczyły o uśmiech od losu.

'Dziś już wiem, że szczęścia nie należy odkładać na potem. Dziś wiem, że szczęście jest kwestią wyboru, którego dokonałam może trochę zbyt późno. Ale jak to mówią, lepiej późno niż wcale.'

Początkowo chciałam napisać, że jest to idealna lektura dla kobiet, które czują się samotne, przegrane, wybitnie nieszczęśliwe. Zrozumiałam jednak, że gdyby tę książkę przeczytała tak z połowa męskiej populacji, to i tych nieszczęśliwych kobiet byłoby mniej, i panowie odkryliby odpowiedź na odwieczne pytanie "Czego pragnie kobieta?". Dla niecierpliwych więc, i tych, którzy chcą wiedzieć tylko krótko, czy jestem na tak, czy na nie, powiem : TRZY RAZY TAK! Ta książka zdecydowanie przechodzi dalej w eliminacjach do TOP 5 cudeniek tego roku.

'Ludzie, którzy doświadczyli wojny, inaczej patrzyli na życie. Bardziej je doceniali i potrafili się nim cieszyć. Zajadali chleb ze smakiem, nie zastanawiając się nad szkodliwym działaniem glutenu. Byli za niego wdzięczni.'

Można odnieść wrażenie, że nasza kultura wykuła mit, mówiący o tym, że po rozwodzie kobiety nie spotka już nowa miłość. Powinna zaszyć się samotnie w górach, i jak trędowata unikać ludzi, bo jeśli tylko wyściubi nosa ze swojej kryjówki, to zacznie zarażać. Podobnie jest z singielkami około czterdziestki. Takiej to już nic dobrego nie spotka. Powinna mieć kota, zapas włóczki i szyć czapki cudzym dzieciom na zimę, bo swoich się na pewno nie doczeka. Niech więc będzie z niej taki pożytek, skoro nie przyczyniła się dla przyrostu naturalnego, tak jak Bóg przykazał. No, nie ma tu dużo miejsca na przypomnienie, że każdy ma prawo podejmować własne decyzje. Na szczęście Anna Niemczynow postanowiła w swojej książce wziąć na warsztat właśnie takie bohaterki, które w opinii publicznej nie mają najlepszej prasy. Dorzuciła też geja, który bał się wyjść z szafy i romans między nauczycielem, a uczennicą. To co? Idziemy spalić autorkę na stosie? 

'Zło rodzi zło, negatywna energia jest pożywką dla negatywnej energii. Pragnące zemsty są nasieniem gorzkich łez, a gorzkie łzy były ostatnim, czego jej przyjaciółce było trzeba.'

'Bluszcz' jest książką wielowątkową, w której główne narracje dostały Ela i Julita. W krótkich fragmentach możemy jednak przeczytać również relację z punktu widzenia syna Julity Marcina, czy jej szwagra - Grzegorza. Wszystko pisane w trzeciej osobie, co dla mnie jest zawsze miłym zaskoczeniem. Akcja podzielona została między Polskę, a Niemcy, ponieważ w wyniku różnych perypetii, nasze bohaterki rozdzielono. Czemu, jak i co z tego wynikło? Tego już Wam nie zdradzę. Zdecydowanie musicie sami się przekonać, że stare też może być jare.

'Czy miłość jest zarezerwowana tylko dla ludzi heteroseksualnych?'

Kto jest ze mną na bieżąco, ten wie, że w książkach, bez względu na gatunek, najbardziej cenię sobie humor. Humor i wiarygodne postaci, bez różnicy czy pierwszo, czy drugoplanowe. A tu to mamy. Kiedy trzeba można się pośmiać, niekiedy włos się jeży na karku, a czasem ma się ochotę wziąć tych ludzi z kart opowieści i mocno nimi potrząsnąć. A to dlatego, że ponad wszystko inne, muszę przyznać, że autorka ma genialny styl pisania. Historia tych kobiet wciąga nas od pierwszych stron i mimo, że nie znajdziemy tu pościgów, walk w klatce czy innych takich, to występują tu inne ludzkie dramaty, opisane tak, że prawie czterysta pięćdziesiąt stron, ma się ochotę pochłonąć na raz.

'Czemu ty się, zła godzino

z niepotrzebnym mieszasz lękiem? 

Jesteś - a więc musisz minąć. 

Miniesz - a więc to jest piękne.'

'- Nie bój się, że dzieli nas bariera językowa. Gdy dwie osoby chcą się dogadać, zawsze tak się stanie.'

KRAKÓW 

To była szalona decyzja. Niemożliwe do wykonania zadanie. A jednak pojechałam. Ola zgłosiła się do roli mojego przewodnika po Krakowie, FlixBus oferował atrakcyjne ceny przejazdu, nocleg znalazł się dzięki Booking.com, a cała masa instastories o KTK ostatecznie zabrała mi argumenty przeciw wyjazdowi. Spakowałam więc walizkę, przezornie zostawiając dużo miejsca na ewentualne zakupy, i po przespaniu czterech godzin w nocy, ruszyłam do Gdańska, skąd odjeżdżał mój autokar. We FlixBusie świetne jest to, że nie trzeba mieć biletów wydrukowanych, wystarczy mieć ze sobą aplikacje. To, w momencie, gdy człowiek się śpieszy, jest zaspany i roztargniony, może oszczędzić dodatkowych stresów. Tak więc znalazłam się na siedzeniach z przodu, które najbardziej lubię i korzystając z tego, że nikt ze mną nie jechał, mogłam połowę mojej dziewięciogodzinnej podróży spędzić na spaniu. Co robiłam przez resztę czasu? Obejrzałam nowy odcinek "Riverdale", poczytałam "Koronę Przeznaczenia" i pokontemplowałam polne drogi. Muszę przyznać, że obawiałam się, że wytrzymanie tylu godzin w busie będzie ciężkim wyzwaniem, ale może zahartowałam się jadąc nim już do Łodzi, może to kwestia tego, że miałam dużo miejsca na nogi, ale podróż minęła mi błyskawicznie. W między czasie odpowiedziałam tez na komentarze na instagramie, więc czas wykorzystałam w stu procentach produktywnie. Schody zaczęły się przy wjeździe do Krakowa. Jeśli mogłabym opisać to miasto jednym słowem, to powiedziałabym "korki". Chyba z godzinę wlekliśmy się powolutku na dworzec, zanim mogłam znowu pooddychać świeżym powietrzem. To bym właśnie ten element podróży, który wspominam najgorzej, bo wiedząc, że już prawie jestem u celu, czekanie na metę jest torturą. W końcu jednak dojechałam, Ola zabrała mnie na pyszną zupę, odnalazłyśmy motel i można było się szybko zameldować i ruszyć na pierwszy dzień targów. Sama byłam zdziwiona, że miałam na to jeszcze energię, ale faktycznie rozpierała mnie radość, na myśl o zbliżających się wydarzeniach. 

Piątek, godzinę przed zamknięciem, prawie nie było ludzi. Miałyśmy okazję na spokojnie rozeznać się w układzie hali i ofercie wystawców. Nie skorzystałyśmy z tego w pełni głównie dlatego, że już po 10 minutach byłam dumna posiadaczką pięciu książek zakupionych na stanowisku księgarni Livro. Zahaczyłyśmy jeszcze o Galerię Książki, gdzie przytuliłam do serca "Niedoskonałych" i "9 z dziewięciu światów" i zarządziłyśmy odwrót. 

Sobotę przywitałam dość wcześnie, bo też o 13:00 miało odbyć się spotkanie z Sylwią Dubielecką i Moniką Magoską - Suchar, czyli autorkami mojej ukochanej 'Klątwy przeznaczenia' i jej kontynuacji, czyli 'Korony przeznaczenia'. Chciałyśmy być na targach szybciej, a dojazd chwilkę zajmował, więc ruszyłyśmy z odpowiednim wyprzedzeniem. Nie przewidziałyśmy jednak kolejek. Gdybyście to widzieli... Każdy kto nie miał biletu, musiał ustawić się w kolejce, w której lekką ręką było z pięćdziesiąt osób, jeśli nie więcej. Cieszę się, że pomyślałam o tym szybciej i zaopatrzyłam się w bilet elektroniczny, dla którego była osobna bramka. Jeszcze jedna została otwarta dla gości, w tym blogerów. Ponieważ na wyjazd zdecydowałam się praktycznie tydzień przed samym wydarzeniem, to na akredytację blogera już się nie załapałam. Miałam więc dużo szczęścia, że mimo to ominęło mnie stanie w tej długiej kolejce na mrozie. Jest to zdecydowanie ten aspekt Targów, nad którym organizatorzy powinni popracować. 

Co się działo gdy już dostałyśmy się na salę? Nie miałyśmy już czasu na szwendanie się, bo lada moment miało zacząć się spotkanie z z Sylwią i Moniką, więc tam też się skierowałyśmy. Można spokojnie uznać, że odbył się tak bookstagramowy zlot, bo można było zobaczyć Kredzię, Bartosza czy Karolinę. Frekwencja dopisała, bo my stałyśmy w kolejce spokojne trzydzieści minut, a gdy już miałyśmy swoje podpisy na książkach, uściski zostały rozdane i później kręciłyśmy się jeszcze niedaleko Wydawnictwa Niezwykłego, to dziewczyny nadal dzielnie nie opuszczały posterunku. Koło godziny szesnastej napisała do mnie zresztą koleżanka z pytaniem,  czy kupię jej 'Klątwę..' i zdobędę podpis, i gdy pędem ruszyłam pierw do Novae Res, po książkę, a później znowu do Niezwykłego, to udało mi się jeszcze nasze Lwice złapać. Między tymi wydarzeniami udało nam się jeszcze trochę poczuć targowej atmosfery. U Molom kupiłyśmy prześliczne zakładki magnetyczne i widziałyśmy Bestsellerki, które ambasadorowały i Targom i Molom, w przejściu zderzyłyśmy się z czerwonym dywanem dla Kuby Wojewódzkiego, bez Kuby Wojewódzkiego, a gdy już nogi odmówiły nam posłuszeństwa to akurat przeszedł czas na kolejne blogerskie spotkanie, tym razem w stu procentach prywatne. 

Mówi się, że dobrze jest znać kogoś, kto zna kogoś. W ten właśnie sposób poznałam bliżej Magdę i Natalię, oraz Kasię i Emilkę, więc mogę zaświadczyć, że jest w tym ziarno prawdy. Gdybym nie znała Oli, która znała Emilkę, to ten sobotni wieczór spędziłabym na czymś innym, niż granie w makao, przy pizzy i 'Ach, życie!'. A jednak ta wersja spędzania czasu podobała mi się zdecydowanie bardziej. Był to też idealny sposób na zakończenie przygody z Krakowskimi Targami Książki. Z samego miasta miałam wyjechać dzień później, ale zdecydowałam, że spędzę go na nieśpiesznym zwiedzaniu, zamiast gorączkowo biec na Expo. Nie znaczy to jednak, że tego dnia nie kupowałam książek. Olka zaprowadziła mnie do tamtejszego Tak.Czytam, a stamtąd nie da się wyjść z pustymi rękoma. Możecie uwierzyć mi na słowo, że walizka w drodze powrotnej nie była już tak lekka. 

PODSUMOWANIE

Chyba przyszedł czas na podsumowanie tych dwóch imprez, czyli WTK i KTK. Warszawa zdecydowanie była lepiej przygotowana pod względem organizacji i przestrzeni. Mimo, że tłumy były porównywalne, to jednak nie było problemu, by dostać się na wybrane stoisko. W Krakowie musiałam odpuścić sobie zakupy w Nad Wyraz i przybicie piąteczki z Agą w Taniej Książce, bo ludzi było tak dużo, że miałam wybór, albo taranować innych, albo zostać staranowaną. Postanowiłam spasować. Oba wydarzenia różniły się też ilością stoisk. W Krakowie wybór był PRZEOGROMNY. Bluzy, kubki, świeczki, skarpety, etui (Różowa Fabryka jesteście najlepsze) na książki... Czego tylko dusza zapragnie. W Warszawie wystawcy postawili jednak tylko ma książki. W tym względzie faktycznie stolica się nie popisała. Tam jednak był ten plus, że stadion narodowy znajduje się w centrum. Może nie ścisłym, jednak znalezienie noclegu bardzo blisko Targów, nie było żadnym problemem. To co się działo pod nosem smoka Wawelskiego to inna bajka. Nie dość, że Expo znajduje się hen za centrum, to jeszcze po wysiadce z komunikacji miejskiej trzeba spory kawałek przejść, co w październiku nie jest wcale przyjemnym doznaniem. I jeśli narzekałam, że w Warszawie ciężko się zorientować jakie spotkanie odbywa się w jakiej sali, to w Krakowie o czymś takim jak informacja raczej nie słyszeli. Głowę daję, że nie jestem ani tak ślepa, ani tak głucha, jednak żadnych znaków nie widziałam. Jeśli się przyszło kompletnie nie przygotowanym na konkretne wydarzenia, to można się było poczuć jak dziecko we mgle. A tego nie polecam. Na autorów można było jednak wpaść w każdym momencie i jeśli ktoś miał pióro w pogotowiu, to mógł nawet z wyprawy po kawę z bufetu wrócić z podpisaną książką. Sama wpadłam chociażby na Agatę Czykierda - Grabowską, więc wiem co mówię. Przede wszystkim jednak, do czego nawiązuje tytuł tego wpisu, nie takie Targi straszne, jak je malują. Zanim w ogóle pomyślałam o tym, by wybrać się na jakiekolwiek z nich, zdążyłam usłyszeć, że jak nic będzie duszno, ludzie będą po sobie chodzili i jedyne co będzie można tam upolować, to ból głowy. Mimo, że w Krakowie ludzie naprawdę dopisali, i w niektórych miejscach faktycznie było niewiarygodne oblężenie, to przy odrobinie cierpliwości i czasu wszystko dało się obejrzeć. Ceny też nie były na tyle porywające, żeby bić się o jakieś konkretne tytuły, więc zdecydowanie więcej w tych narzekaniach demonizowania, niż prawdy. Oczywiście polecam mieć ze sobą butelkę wody, i najlepiej cały dzień w zapasie, by spokojnie móc cały dzień poświęcić na wędrówki między stoiskami, ale polecam wybrać się na Targi, żeby samemu ocenić, jak faktycznie sprawa wygląda, A nóż okaże się, że macie w sobie targowe zwierzę, tak jak ja.

Nie umiałabym wybrać miejsca w którym bardziej mi się podobało, bo oba wydarzenia wspominam bardzo dobrze. Z Krakowa wróciłam z nowymi znajomościami, za co jestem bardzo wdzięczna, więc może szala zwycięstwa delikatnie przechyli się w tę stronę, ale zdecydowanie nie jestem obiektywna. Może łatwiej będzie mi to rozstrzygnąć ,gdy będę mieć porównanie do z targów we Wrocławiu czy Poznaniu. A plany na odwiedzenie tych miejsc są. Już nie mogę się tego doczekać :)

Stolico witaj! Może nie ma między nami miłości od pierwszego wejrzenia, ale nie czuję się wzgardzoną kochanką. Jesteś piękna, zróżnicowana, otwarta na nowe znajomości i... organizujesz Targi Książki. Jak mogłabym Cię nie kochać? Długo marzyłam o znalezieniu miejsca, w którym poznałabym ludzi, którzy podzielają takie same pasje jak ja. Jeśli #bookstagram daje mi to w świecie wirtualnym, to Targi są tym namacalnym Edenem. I to na wyciągniecie ręki.

Do Warszawy przyjechałyśmy pociągiem, i to nie byle jakim, bo osławionym Pendolino. Podróż minęła nam szybko i przyjemnie, choć siedziałyśmy na czwórce, a na przeciwko nas było dwóch panów, to na szczęście obaj byli tak zajęci swoimi telefonami/laptopami, że mogłyśmy plotkować do woli. Nie dostrzegłam z ich strony nawet jednego krzywego spojrzenia. Słowem - raj! Ponieważ jednak w przyrodzie ważna jest równowaga, to po wysiadce zacząły się schody. Choć GPS pokazywał, że do miejsca odbioru kluczy mamy 15 minut, to z powodu ciężkiej walizki, albo wrodzonej skłonności do mylenia dróg, odnalezienie miejsca docelowego zajęło nam dobrą godzinkę. Swoją drogą, muszę przyznać, że Warszawiaków w tej Warszawie to wcale nie tak wielu. Kogo nie zapytać o wskazówki co do drogi, to albo przejezdny, albo nie stąd, albo ulic nie zna. Trochę śmiech przez łzy. Gdy już się jednak doczłapałyśmy na miejsce, po szybkiej zamianie dresów na sukienkę, z sercem pełnym ekscytacji, wyciągnąłam Alę na rekonesans. Do stadionu miałyśmy dosłownie rzut beretem, wystarczyło przejść tunelem podziemnym i po chwili stałyśmy u stóp świątyni sportu. Stres był, bo zawsze jest, gdy się robi coś w 100% nowego, a tu trzeba odnaleźć bramki, odpowiednie wejście i nie umrzeć ze szczęścia na raz. Wszystko poszło gładko, ponieważ był to dopiero piątek, drugi dzień targów, o tłumy nie trzeba było się martwić. W porównaniu z sobotą, mogłam odnieść wrażenie, że cała impreza przeniosła się gdzieś indziej, bo ludzi było naprawdę nie wiele. Dzięki temu, na spokojnie przeszłam się po parterze, gdzie główną atrakcją były stoiska antykwariatów, a tam wypatrzyłam "Omegę". Książkę, którą przeczytałam w gimnazjum, w ramach konkursu bibliotecznego i która otworzyła mi oczy na fantastykę. Niesamowicie się cieszę, że mam ją na swojej półce. Co śmieszne, jest to jedyna książka, jaką kupiłam przez cały weekend.  Miałam już ze sobą książkę Kasi Haner, ale o tym za chwilę.

To po co naprawdę pojechałam do Warszawy, rozpoczęło się, gdy chodząc między wystawcami trafiłam na stoisko Tania książka. Miałam nagły przebłysk myśli, że kogoś powinnam tam spotkać, podnoszę głowę i widzę te rude włosy i wielki uśmiech. Rozpoznałam ją bez pudła. Nasza Ruda! I wtedy pierwszy raz poczułam, że internet ma moc. Pamiętam, że ze stresu pomyliłam imię autorki, o której kiedyś rozmawiałyśmy w komentarzach i pomyślałam, że zrobiłam z siebie kompletną kretynkę. Ale nic takiego nie miało miejsca. Aga naprowadziła mnie na właściwy trop, poplotkowałyśmy, zaopatrzyłam się w przezabawne zakładki magnetyczne i z uśmiechem na ustach ruszyłam dalej. Uśmiech zresztą towarzyszył mi od tamtej pory przez wszystkie pozostałe dni.

Następna nadeszła sobota. Do śniadania obejrzałyśmy powtórki ślubu nowej książęcej pary i aby nie marnować dnia, i nie ryzykować, że adrenalina w końcu wykończy mój układ nerwowy, ruszyłyśmy, by poznać, jak wyglądają Targi w tym najbardziej szalonym dniu. Najłatwiej będzie, jeśli do opisania tego co działo się w następnych godzinach, użyje słowa CHAOS. Piękny, czysty chaos. Panel Kasi Bonda i podpisanie książki u Kasi Haner (gdzie nota bene wygrałam kosmetyki naturalne, bo akurat trwała loteria i dopisało mi szczęście), która jasno powiedziała mi, że bohater, o którym powiedziałam, że jest moim ulubionym, złamie mi serce, co też się stało. Między jednym, a drugim spotkaniem, wpadłam  na masę ludzi, których znałam wcześniej tylko z internetu, i choć może jestem lekko zawiedziona, że na dłuższą rozmowę nie było czasu, to samo przekonanie się, że są to ludzie z krwi i kości, dało mi masę radości. Tu moje ulubione, najszczersze kobitki na naszym książkowym poletku, czyli Ewa i Aga. W kolejce do Kasi poznałam Weronikę, która okazała się uwielbiać mroczne romanse tak samo jak ja. W tłumie, dzięki jej kolorowym włosom, wreszcie poznałam Patrycję, którą raczej wszyscy nazywamy po prostu Kredzią, a wraz z nią Emilkę, Kamila i Martynę. Na Annę i Martę wpadłam przypadkiem. Właściwie pierw usłyszałam znajomy głos, a potem wypatrzyłam je w tłumie. A gdy już się zbierałyśmy do wyjścia, na drodze stanął mi Okoń. Przybiliśmy piątkę, szczerze powiedziałam, że robi świetne materiały o książkach i nie tylko, bo trzeba się wspierać i chwalić jak jest za co, i z czystym sercem mogłam zakończyć przygodę z targami. Gdybym mogła posłużyć się czarnym humorem,  powiedziałabym, że był to dobry dzień, żeby umrzeć, bo w tym momencie umarłabym szczęśliwa.

Żyję jednakże nadal i bardzo się z tego cieszę, bo dzięki temu mogłam się wybrać na Krakowskie Targi i dziś zdać Wam z tego relację.  Widzę już jednak, że rozsądniej będzie rozdzielić ten tekst na dwie części, i dziś skupię się tylko na WTK. Wycieczce zaplanowanej z wyprzedzeniem. Wychuchanej, wytęsknionej. Nic nie miało pójść nie po mojej myśli. A jednak jak już przeczytaliście, czasem nie na wszystko mamy wpływ. 

Wykorzystanie Stadionu Narodowego do tej imprezy uważam za strzał w dziesiątkę. Duża przestrzeń, możliwość wpuszczenia dodatkowego powietrza przez otwierany dach, dodatkowe namioty przed wejściem, które nikomu nie przeszkadzały, sprawne przechodzenie przez bramki, a co najważniejsze, cała gama wystąpień i paneli do wyboru. Fan każdego gatunku mógł coś dla siebie znaleźć, do tego strefa gier, spotkania z autorami, a nawet twórcami internetowymi. Czy można pragnąć więcej? Można, ale tylko jeśli ma się porównanie do Krakowskich Targów. Czego mi zabrakło? Książkowych gadżetów i braku promocji poszczególnych wydarzeń. Niby przy wejściu były rozdawane gazetki, ale gdy tłum napierał, nie bardzo miał człowiek głowę do robienia prasówki. Jadąc na te targi nastawiałam się na kupno etui na książkę, może jakichś kubków, bluz. Nie tyle jednak nic nie przykuło mojej uwagi, co nie zauważyłam żebym w ogóle miała jakiś wybór. Zrzucam to na karb mojego roztrzepania, w końcu panel Kasi Bonda tez prawie przegapiłam. Do minusów powinnam pewnie dodać wąskie korytarze i duży ścisk, ale odkryłam w sobie zwierzę targowe, więc z butelką wody i ręku i głową na karku, takie przeszkody mi nie straszne. 

Cały ten wyjazd był dla mnie świetną przygodą. Obie z moją przyjaciółką udowodniłyśmy sobie, że chcieć to móc i to wyjątkowe uczucie już na zawsze będzie mi się kojarzyło z Targami Książki. Marzę, by móc być obecna na przyszłorocznej edycji, a sporo marzyć to móc, to... Do zobaczenia? :)

Bastuba

'On krzywdził innych ludzi - to złe. Ona krzywdziła siebie - to jeszcze gorsze.'

Tatum zawsze starała się spełniać oczekiwania innych. Dla rodziców, siostry i wszystkich, którzy ją znali, była tylko lekko nieśmiałą, głupotką dziewczyną bez własnego zdania.  To co naprawdę w niech tkwiło, dostrzegł jedynie Jameson. Pięć lat starszy chłopak jej siostry. Przystojny, bogaty i piekielnie arogancki. Nikogo nie szanował, a do Tatum przez dwa lata znajomości, prawie wcale się nie odzywał. Aż nadszedł dzień, kiedy puściły wszystkie hamulce, a łącząca ich relacja uległa gwałtownej zmianie. On stał się Diabłem, ona Lilith. Po siedmiu latach spotkają się ponownie, by rozpocząć grę, której nie da się wygrać.

'Podsłuchiwanie było żałosne - jeśli ktoś miał zamiar to robić, powinien chociaż udawać, że nie słucha, i trzymać buzie na kłódkę.'

Są zasady, których nie wolno łamać. Wierność jest jedną z nich. Jestem jednak zdania, że zdrada zawsze zaczyna się w głowie, i wcale nie musi to oznaczać chęci wybrania innego mężczyzny, w zamian za obecnego. Oczywiście, pierwsza scena jaką możemy przeczytać w książce Fantome nie jest moją ulubioną. Tatum zdradza siostrę z jej chłopakiem, Jameson zdradza swoją dziewczynę z jej siostrą. Nie jest to zachowanie godne pochwały. Aczkolwiek, gdy poznamy sytuację całej trójki, łatwo dojść do wniosku, że czasem ze złych uczynków powstają rzeczy dobre. Nie to jest jednakże puentą, za którą na Lubimy Czytać dałam 'Poniżeniu' dziewięć na dziesięć punktów. Jest nią przesłanie, że każda zabawa jest dozwolona, tylko jeśli zgadzają się na nią dwie strony, #ifyouknowwhatimean. Tatum, po pamiętnym wieczorze z Jamesonem, jest dziewczyną wyzwoloną, odważną i lubiącą wychodzić po za schematy. Pozwala swoim partnerom na wiele, ale jednocześnie dba o to, by okazywano jej szacunek i delikatność, gdy tego potrzebuje. Dla mnie jest to ważna postać, bo żyjemy w czasach, które demonizują zbliżenia między ludźmi, a kobieta nadal traktowana jest jak własność mężczyzny. Jasne, można powiedzieć, że tak naprawdę jest to 'ot, zwykły romans, jakich wiele'. Tu jednak poruszony został ważny problem i cieszę się,  że ktoś kto sięgnie po tę książkę tylko w ramach rozrywki, będzie miał szansę wyciągnąć z niej jakiś morał. I to nie jeden. Może i karma nie zna litości, ale czytając o małżeństwie, w jakie wplątała się siostra Tatum, która co prawda zawsze ją nękała, ręka sama świerzbiła. Bo jak 'można' SPOILER bić kobietę w ciąży? Czy w ogóle wolno nam podnosić rękę na człowieka, któremu ślubowaliśmy miłość? Autorka porusza tu gro innych ważnych tematów, więc w żadnym razie nie zakwalifikowałabym jej jako 'wstydliwą przyjemność'. Z niecierpliwością będę za to wypatrywać kolejnych tomów tej trylogii.

Podoba mi się, że Fantome zdecydowała się na narrację trzecioosobową i dynamiczny rozwój akcji. Ponieważ nie występuje tu zbyt wiele ważnych postaci, właśnie to sprawiło, że czytelnik się nie nudzi. Wyrazisty, zdecydowany w swoich działaniach główny bohater, tez robi robotę. Jameson nie będzie grał tak, jakbyśmy mu zagrali. Wielu sytuacji nie jesteśmy w stanie przewidzieć, a i drapieżność tej serii prosi się o dodanie znaczka '+18' przy tytule. Nie polecam ludziom o słabych nerwach. Wszyscy inni niech dadzą się porwać kuszącemu światu Tatum O'Shea.

Bastuba 

Poezja to nie jest wdzięczna kochanka. Jeśli chce, może udawać niedostępną i wtedy nic z niej nie wyciągniemy. Może się przymilać, zwodzić nas do tego stopnia, że poczujemy się wyjątkowi, aż tu nagle okaże się, że jest uwielbiana przez tysiące i przyjdzie nam dzielić się tą wyjątkową emocją z innymi.  Może być popularna i prosta jak hit muzyki pop, albo wyjątkowa i zrozumiała tylko dla nielicznych, jak dzieła sztuki. Najważniejsze jednak, by potrafiła do nas dotrzeć. Poruszyć.

"nastąpił tu wielki wybuch

wszystko porozrzucane

nic tylko zbierać żywe owoce tej wojny

nic tylko zbierać martwe owoce tej wojny

a więc opowiadamy ciągle te same historie

coś się kończy zaczyna coś płonie

coś zsyła nam błogosławieństwo łez

coś nas ku sobie popycha, każe śpiewać"




Autorka tego wyjątkowego tomiku poezji, zebrała w jednym miejscu wiersze swoich ulubionych pisarzy, takich jak Jacek Podsiadło, Tadeusza Różewicz czy Justyna Bargielska. A nawet umieściła w nim kilka własnych tekstów. Cały jest bardzo zróżnicowany tak pod względem długości utworów, jak i tematyki. Można tu znaleźć odniesienia do miłości romantycznej, uczuciach do bliskich, cierpieniu, samotności, a nawet inspiracje religijne. To jednak 'co miał na myśli autor' to tylko szkic. Prawdziwe znaczenie ma dany przekaz i to jak go odbierzemy. Tego jednak nigdy nie da się przewidzieć. Czy to nie jest w poezji najpiękniejsze.? Nie każdy tekst nam się spodoba, ale te które znajdą drogę do naszych serc, już z nich nie wyjdą. 


"nawet jeśli mnie nie kochasz
mów mi że mnie kochasz

jestem twoją Ewą

gdy obierasz pomarańcze

gdy struny gitary 

przecinają twoje palce

tańczę

w bransoletkach światła

żebraczka miłości

nawet jeśli mnie nie kochasz

mów mi że mnie kochasz"

Nie mogę ocenić samych wierszy, ponad to, że bardzo dużo z nich do mnie trafiło. Mogę za to dać punkty za wydanie. Wyjątkowe wydanie. Co tu dużo pisać. Twarda okładka, gruby papier, rozdzielenie autorów pięknymi ilustracjami, bardzo w stylu abstrakcyjnym, spis treści na końcu i ten minimalizm... Czuję się kupiona. Poznałam kilku nowych twórców, sam tomik trafił na mój stolik nocny i od czasu kiedy pierwszy raz przeczytałam cały, często do niego wracam. A i promocja jaką obrało wydawnictwo sprawiło, że bardzo chciałam poznać o co ten hałas i nie zawiodłam się. Może na co dzień nie jestem fanką literatury pięknej, ale po tej lekturze mam ochotę na więcej.

Bastuba

Kalendarz adwentowy może przybierać różne formy. U mnie będzie miał postać #blogmas, czyli czas do świąt będą Nam umilać moje codzienne wpisy tu oraz zdjęcia na instagramie. O czym będą? Mam w planach przybliżyć nieco mój pogląd na tę przedświąteczną gorączkę, w której jak widzisz biorę udział, przedstawić kilka ostatnio przeczytanych książek, zrobić TOP 5 moich ulubionych seriali na co dzień, oraz spis filmów typowo od święta. Żywię też nadzieję, że uda mi się podsumować kilka fajnych wydarzeń w których wzięłam udział, a nie miałam dotąd czasu czegoś o nich napisać. Czy dam radę ustalić dla tych wpisów konkretną godzinę publikacji? Oby tak! Nastawiam się na 20:00 dla postów na blogu i 8:00 albo 18:00 dla publikacji instagramowych. Jak będzie - zobaczymy. 

Dziś chciałabym zacząć z wysokiego C i to Christmas Time, zamienić na Chaos Time. Czym jest dla Ciebie ten przedświąteczny czas? Gonitwą, wyścigiem, bólem żołądka. I nie dlatego, że wbrew zakazom objadasz się pierogami czy karpiem (a Mama w tle mówi: - Zjesz w święta, teraz czekają na stole kartofle i ogórkowa), za którymi zresztą nie przepadasz, ale jesteś buntownikiem z wyboru. Przyczyna jest prostsza i, po za wyjazdem w Bieszczady, gdzie pewnie też dopadłby Cię "Kevin sam w domu", pomóc może tu tylko nervosol. Niestety dla przemysłu farmakologicznego, do wielu Twoich wad nie można zaliczyć narkomanii. Jeszcze przed pierwszym grudnia włos Ci się jeży na głowie, gdy pomyślisz, że już za chwilę Mikołaj ZNOWU będzie prowadził te wygazowane ciężarówki, a Mariah Carey zaśpiewa, że to właśnie Ciebie pragnie do pełni szczęścia.  I tak rok w rok od 21 lat. Albo może raczej odkąd pamiętasz. W tym doborowym towarzystwie ucz się człowieku, bo OCZYWIŚCIE niezależnie od stopnia edukacji, jest to czas, gdy nauczyciele czy wykładowcy podgrzewają atmosferę do tego stopnia, że jak nic to Wy musicie być przyczyną globalnego ocieplenia. Mam nadzieję, że umiesz trzymać nerwy na wodzy, bo zabawa dopiero się zaczyna. Teraz czas na polowanie na płaszcz czy buty, koniecznie z najnowszych kolekcji i to najlepiej tak ciepłe, żebyś później zamarzał czekając na autobus, i miał powód do narzekania, że Ty przecież nienawidzisz zimy i kiedy WRESZCIE wrócą bociany! O tym, że za moment ZNOWU wybierzesz się na zakupy, tym razem stękając, że 'co Ci wszyscy ludzie tu robią, czy oni domów nie mają?!' i wydając ostatni grosz na prezenty kupowane na ostatnią chwilę, bo choć obiecałeś sobie, że w tym roku naprawdę zrobisz to szybciej, ZNOWU plan grom trafił, nie muszę nawet wspominać. Na szczęście byle do wieczerzy, wtedy będzie można odpocząć, pobyć w gronie rodziny. Pełnia szczęścia i miłości. Ha! Pomarzyć dobra rzecz. Przecież ZNOWU trzeba będzie składać sztuczne życzenia, znosić wąsatych wujaszków i ciotunie, które mają wbudowany radar i ZAWSZE zapytają akurat o to, o czym Ty nie chcesz mówić. A wymarzone prezenty? ZNOWU skarpety i orzechy? Radocha, a jakże. Co jest w tym wszystkim wyjątkowe? Że ja to wszystko NAPRAWDĘ lubię. Mam wrażenie, że zamiast mózgu mam w głowie kołowrotek po którym biega jakiś złośliwy gremlin, ale hej! Co kraj to obyczaj! A zawsze lepszy znany 'wróg' niż nieznany. Ze wszystkim można sobie poradzić, jeśli się chce i umie zmilczeć kiedy trzeba i postawić praktyczność ponad trendy. Da się tak żyć. I to żyć z uśmiechem na ustach. Bo ten miesiąc może być fajny, choć magii w nim już dawno nie widzę. Cieszą mnie jednak zakupy z przyjaciółką, mimo marudzenia na tłumy i kolejki, wzrusza mnie upór Mamy, by przekonać mnie do ryby w galarecie, której nigdy nie polubię, a nawet ten mróz nie jest taki straszny, gdy już spadnie pierwszy śnieg.