Holden ma manierę tworzenia postaci do szpiku kości przesłodzonych. Tak jak w serii o 'Promyczku' było to dobrze rozegrane, tak kopiowanie tego kropka w kropkę w następnej książce, jest zwyczajnie nudne. Zamiast skupić się na fabule i problematyce (bądź co bądź ciekawej), mamy dość już po przeczytaniu 1/3 całości. Tak Seamus, jak i Faith są przerysowanymi postaciami. Historia toczy się, jakby chciała, a nie mogła, mimo, że przewidywalność finału, jest aż za oczywista. Autorkę ratuje postać Mirandy, która ze swoimi błędami, problemami i każdym pęknięciem w sercu, jest kimś z kim łatwo się utożsamić. Ile z nas doznając kolejnych ciosów od losu, nie chciałoby schować serca za pancerzem, by nikt więcej go nie zranił?
To jaką przemianę przechodzi, jak zagłębiając się w ciągle w złych decyzjach walczy, by pozostać sobą. Holden próbuje opowiedzieć o tym, jak może wyglądać nieszczęśliwe małżeństwo i gdzie w tym wszystkim są dzieci. Ten wątek jest ciekawie przedstawiony, bo widzimy też jak na kwestię rozwodu i podziału opieki nad dziećmi, patrzy sąd i prawo. Faith porusza za to tylko jeden ciekawy aspekt, którym jest przeszłość spędzona w rodzinach zastępczych. To czego się dowiadujemy, mrozi krew w żyłach. To właśnie 'wielotematyczność' najlepiej określa to co znajdujemy w książkach Holden.

'Wdzięczność nie jest darem dla tego, kto ją odbiera, lecz dla tego, kto daje...'

Ciężko oceniać coś, co posiada równą ilość plusów co minusów. Dwóch na trzech głównych bohaterów jest mdłych, fabuła jest przewidywalna, tło nieciekawe, język może drażnić. Jednocześnie problematyka porusza tabu, co dla mnie zawsze jest wielką zaletą, research na wysokim poziomie, co udowadnia dobre przygotowanie do tematu. Dobrym rozwiązaniem jest też rozbicie narracji pomiędzy główne postacie. Czy jest więc warta czytania? Tak, choć chętnie bym ją przeredagowała. 

'Traktowanie ludzi równie podle, jak oni traktują nas, mnoży brzydotę na świecie i ją utrwala.' 

Bastuba

Podział książek na gatunki ułatwia sprawę zdecydowanym czytelnikom. Można chcieć konkretnie romansu, komedii czy thrillera i znalezienie takowego będzie bardzo łatwe. Stwarza to jednak problem, gdy jakiś tytuł nie ogranicza się do jednego gatunku, a jednak powinna znaleźć się w każdej domowej biblioteczce. Jak ja więc sklasyfikować? Czy określenie jej 'GENIALNĄ' wystarczy? 

'Zło jest zawsze bardziej pociągające niż dobro.'

Nina budzi się w środku nocy czując, że Miłosz zniknął. Nie jest jednak tak zdziwiona jak mogłoby się wydawać, że powinna być. Kilka lat związku, szalona przeszłość i plany na przyszłość. Ale jego nie ma. Czemu? Gdzie zniknął? Dziewczyna zaczyna analizować co doprowadziło ją do miejsca w którym jest teraz. Nowo wyremontowane mieszkanie w Warszawie, świetnie płatna praca... Ale gdzie przyjaciele, gdzie rodzina? Kiedy mężczyzna stał się dla mnie najważniejszy? Tak wiele pytań, a odpowiedzi zdają się być głęboko ukryte. 

'Nie płacze za wolnością ptak w klatce urodzony.'

Dla mnie najciekawsze książki to te, które poruszają wiele wątków. Pozwalają zachować czujność. Nie rozpraszać się, nie nudzić. Zrobienie tego tak, by jednocześnie nie przytłoczyć czytelnika, nie jest łatwe. Katarzyna Zyskowska zabiera nas w podróż po tajemnicach historii o których głośno się nie mówi. Przypomina, że człowiek nie jest tylko dobry czy zły. Że uczucia mogą być silniejsze niż rozum, czy zdrowy rozsądek. A co najciekawsze, zmusza nas do zastanowienia się, czy naszymi decyzjami sterujemy sami?

'W dobrych domach nie wypada roztrząsać skandali.'

Wielu rozprawiało nad tym czy człowiekiem kierują geny, los, Bóg czy własna świadomość. Zyskowska poniekąd prezentuje własną odpowiedz na to pytanie, ale delikatnie. Między wierszami. Tak samo pisze o miłości i ludzkiej naturze. Bo czy przeznaczona jest nam jedna osoba na zawsze? Czy jeśli raz podejmiemy wyzwanie rzucone przez los, możemy z niego zrezygnować? Bez konsekwencji? Nina poznaje odpowiedzi, które wydają się uniwersalne dla każdego z nas.

'Krzyk mniej czasem boli niż takie uporczywe,celowe milczenie.'

Są ludzie źle nastawieni do polskiej literatury. Zniechęciły ich lektury, pogłoski, albo statystyki. Mam nadzieję, że takim osobom będzie dane przeczytać właśnie 'Historię złych uczynków'. Dobrze wykreowani główni bohaterowie, przemyślana fabuła, ciekawa narracja i opisy, które zbudowały tło genialnej opowieści. Okazuje się, że sroce spod ogona nie wypadliśmy i faktycznie my nie gęsi, nie tylko mamy swój język, ale też swoich dobrych pisarzy.

'Sam nie wie kogo kocha. Chyba tylko siebie.'

Bastuba

Przypadkowe spotkania bywają bardziej niezwykłe, niż długo planowane czy wymarzone zloty. Kiedy Harper poznaje Trent'a, jedyne co czuje, to strach i wstyd. Mężczyzna natomiast odczuwa fascynacje. Kobieta jest ładna, ma długie ciemne włosy, sylwetkę klepsydry, którą co prawda chowa za workowatymi ubraniami, ale jest na czym oko zawiesić. A facet taki jak Trent, który w ciągu swojego trzydziestodwuletniego życia nauczył się, jak rozpoznawać dziewczyny warte uwagi, zauważa niecodzienny stan ślicznotki. Sam jest wystarczająco postawnym, wysportowanym, przystojnym i zwyczajnie dobrym człowiekiem, by przyciągać przeciwną płeć. Tu jednak wcale nie zapowiada się na romans.  Gdy Harper staje na progu studia tatuażu, Andrews postanawia zrobić wszystko, o co kobieta prosi. A nie jest to powszednia sprawa. Plecy dziewczyny zdobią blizny tak głebokie, że zaleczenie ich nie jest możliwe. Studio 'Second Circle Tatoo' znane z dużego doświadczenia w zakrywaniu takich szram, wydaje się ostatnią nadzieją na pozbycie się śladów, które łączy drastyczna przeszłość.

'Jeśli jesteś na tyle dorosła, by zadać pytanie, jesteś też dość dorosła, by usłyszeć odpowiedź.'

Magda Garstka w czasie porannego spaceru po plaży w Ustce znajduje trupa. Początkowo wzięty za porannego morsa, okazuje się w stu procentach nie tylko martwy, ale też kompletnie bezimienny. Nie był mieszkańcem miasteczka, lecz samotnym turystą, więc już przy identyfikacji zwłok pojawiają się problemy. W Magdzie, choć drobnej i ledwo dwudziestokilkuletniej, budzi się detektywistyczny zew. Można to zrzucić na policyjne geny, albo na odwagę pomieszaną z chęcią przerwania wakacyjnej monotonii, ale młoda Garstka postanawia znaleźć zabójce 'swojego trupa' - jak zwykła go nazywać. Tylko czy wchodząc  w drogę dociekliwym funkcjonariuszom ze Słupska, nie napyta sobie biedy?

'Nikt nie powinien podejmować kluczowych decyzji na temat swojej przyszłości przed dwudziestką'

Można pomyśleć, że oddanie całej narracji jednej postaci nie będzie specjalnie ciekawe. Autorka bardzo dobrze wie jednak co robi, i już od pierwszych stron Magda zyskuje sympatię czytelnika. Jest wystarczająco sarkastyczna, by na naszych ustach cały czas gościł mały uśmiech, i na tle inteligentna i przyjazna, że autentycznie chcemy razem z nią rozwiązać tajemnice topielca. Gdy w tle pojawia się temat organizowania wieczoru panieńskiego kuzynce i pomoc w babcinym pensjonacie, akcja nabiera rozpędu, a kartki przewracają się same. Muszę przyznać, że zabrałam 'Trupa' na mały spacer po Gdyni akurat, gdy główna bohaterka została coatch'em niedoszłego striptizera i kilka osób patrzyło na mnie bardzo dziwnie, gdy czytając śmiałam się sama do siebie. Nie jest to jednak tylko lekka lektura. Jadowska małymi krokami wprowadza nas również w szereg poważniejszych tematów, i za tę umiejętność, łączenia przyjemnego z potrzebnym, szanuję tę książkę jeszcze bardziej. 

'- Wiesz, co mówią o tych, którzy znajdują ciało?

'Czy życie nie było łatwiejsze, kiedy ludzie musieli dzwonić, żeby z tobą porozmawiać? Można było przynajmniej wyczuć niechęć w głosie.'

Ze wszystkich autorów, których z pełną świadomością nazywam ulubionymi, największą słabość mam do Jojo Moyes. Jest kimś kto wie jak napisać romans tak dla kobiet jak dla mężczyzn. Zawsze ciekawy, zawsze poruszający nowy, interesujący temat.. to nie jest prosta sprawa. Co ciekawe, gdy zobaczyłam w tytule słowo 'kochanek' zawahałam się. Bo może dobra passa się skończyła i przeczytam coś co niekoniecznie wpasuje się w mój kompas moralny? Na szczęście Moyes z nawiązką udowodniła mi, że jest świetna w swoim fachu i w pełni zasługuje na zaufanie swoich czytelników. 

'Mężczyźni robią sobie krzywdę, kiedy atakują.'

Ellie pracuje w ogólnokrajowej gazecie, ma własne mieszkanie, grupę oddanych przyjaciół i przez większość czasu jest szczęśliwa. Jest jednak coś co mąci ten pozornie idylliczny stan. Od kilku miesięcy jest w relacji z żonatym mężczyzną i powoli zdaje sobie sprawę, że prowadzi to donikąd. Przy nim jednak zapomina o całym świecie i przez kilka wspólnie spędzonych godzin, czuje się najważniejsza. A to uczucie nie tylko uzależnia, ale również zaczyna rzutować na wszystkie inne sfery życia. Przyjaciele zaczynają zwracać jej uwagę, że to co robi, niekoniecznie jest fair, a w pracy szefowa szuka na jej miejsce nowego dziennikarza. Gdy więc dziewczyna znajduje zapomniany list miłosny, postanawia zrobić z tego materiał, który przywróci ją na reporterski piedestał. 

'I tak Cię kocham - nawet jeśli nie ma żadnej mnie, żadnej miłości, ani żadnego życia - kocham Cię.'

Ellie, John i Rory oraz Jennifer, Anthony i Laurence. Oto główny zestaw postaci, które na przestrzeni dwóch wieków, będą naprzemiennie dzielić się narracją. Poznanie punktu widzenia każdego z nich ułatwi nam zrozumienie trudnych czasów drugiej połowy XX w., oraz da szanse na nie wyciąganie zbyt szybko pochopnych opinii. 

'Każde działanie ma konsekwencje. Ludzie dzielą się na tych, którzy to rozumieją i podejmują decyzje, mają tę świadomość, i na tych, którzy po prostu wybierają to, co jest akurat przyjemne.'

Głównym tematem jest podejście do zdrady. Do regularnego romansu. Co skłania do niego ludzi? Jak mu zapobiec? I czy osoby, które zdradzają zawsze zasługują na wieczne potępienie? Kontrowersyjny temat przedstawiono w sposób skłaniający do refleksji i próby wyobrażenia sobie mieszanki uczuć z którą czasem ciężko sobie poradzić. 

' Nie da się kogoś zmusić, żeby znowu Cię pokochał. Bez względu na to, jak bardzo tego pragniesz. Czasami niestety po prostu... kończy się czas.'

Merytoryczne przygotowanie, pewność wyrażanej opinii - to wszystko co czytelnik czuje przez całą książkę, a co jest bardzo ważne, jeśli chce się poruszać tyle ważnych tematów. Przy tym Moyes daje nam ciekawych, prawdziwych i wyrazistych bohaterów, w czasach, które choć nie tak odległe, pozwalają wczuć się w inną rzeczywistość. Tło, tak dziennikarskie, jak wojenne, dobrze oddaje ówczesne realia. To też przypomnienie, że natura człowieka nie ulega, aż tak dużym zmianom. Szczególnie, gdy niektóre problemy ciągle dręczą ludzi. Nie tylko czyta się szybko, ale też długo zostaje w pamięci. Takiej Moyes wszyscy potrzebujemy więcej. 

'Ktoś mądry powiedział mi kiedyś, że pisanie jest niebezpieczne, bo nie zawsze można zagwarantować, że nasze słowa zostaną odczytane w duchu, w którym je napisaliśmy.'

W zasadzie lubimy buntować się przed schematami w książkach. Że łatwe do przewidzenia, że żadnej ekscytacji, że po co tak pisać. Kiedy jednak coś wykracza po za nasze wyobrażenie, też nam się to nie podoba. Wolimy mieć kontrolę, nawet nad tak małymi sprawami jak bohaterowie w powieściach. To daje nam poczucie bezpieczeństwa i możliwość odprężenia myśli. Inaczej romanse nie sprzedawały by się tak dobrze, prawda? :)

'Zawsze powinno się mieć taką szufladę, w której trzymasz rzeczy przypominające ci o tym, że to, kim jesteś, i to, co robisz, nie zawsze oznacza to samo.'

Historia dziewczyny, która pewnego dnia budzi się pod ławką w nieokreślonym parku, bez wiedzy nawet o swoim imieniu, oraz mężczyzny, który siłą i brutalnością zdobywa co tylko zapragnie - to nie będzie standardowa opowieść. Od pierwszych stron fabuła wciąga nas jak rwąca rzeka. Czytasz powoli, sondujesz czy to książka dla Ciebie i zanim się obejrzysz, jesteś po kolona pogrążona w ciekawości, która coraz szybciej popycha Cię ku finałowi. A na tej drodze mnóstwo ciężkich do pokonania tajemnic i zwrotów akcji. Można śmiało założyć, że czasem czytanie jest całkiem ekstremalnym sportem. Jest jednak spore 'ale', objawiające się słabą stroną techniczną. Ciężkie dialogi, pęd fabuły, niedopracowane opisy, które można uratować, tylko całkowitym ich wykreśleniem. Czyta się to, jak wymizerniałe opowiadanie w internecie. Można wybaczyć początkującym twórcom, którzy są na początku swojej drogi. Ale treść, która trafia do drukarni, a potem na nasze półki, powinna być bardziej dopracowana. Nie jestem przekonana, czy cały niesmak przedzierania się przez stylistyczne błędy, rekompensuje nam dobra fabuła. Trzeba jednak oddać, że bohaterowie i problematyka poruszana przez autorkę, stoją na wysokim poziomie. Kłopoty rodzinne, korupcja, medialny wizerunek ponad wszystko. Gdy spojrzy się głębiej, okazuje się, że Frazier merytorycznie przygotowała się bardzo dobrze. Nie będzie to historia ginąca w tłumie. 

'Niektóre momenty są zbyt ważne, by je zapomnieć.'

Wciągające tytuły mają to do siebie, że dobrze się je czyta, ale są trochę jak zerowe oprocentowanie kredytu. Niby istnieją, a tak ciężko je znaleźć. Gdy więc już ktoś daje wam taki ciepły kąsek prosto na talerzu, warto się nim zainteresować. Dla mnie no.1. Wiem, że na długo zostanie w mojej pamięci. 

 

'Dom jest tam gdzie serce.'

Bastuba